…табе, разумею, не верыцца,
Што верасень вершамі вернецца…
Аднойчы,
Ў цішы не пачутая,
На беразе левым
Спатканая,
Ты – стала маёй пакутаю,
На правым,
Людзьмі спаптаным.
Як звер, у дабро паверыўшы,
Па ветру іду радзімым.
І знаю, што быў не першым
(Ні першым – ні самым лепшым!),
Ды веру: застаўся – адзіным!..
Світанак наш човен вынесе
Да кладак – цярпення высяў,
Нас выкупае – у верасе
Доўгачаканага верасня,
Што іншым, мабыць, не сніўся…
|
|
